Toυς τελευταίους μήνες το κράτος έχει κηρύξει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και με αφορμή τον κορονοϊό έχει επιβληθεί μια νέα κανονικότητα. Η πρόφαση της προστασίας της υγείας αποτέλεσε την ιδανική δικαιολογία του κράτους για τον έλεγχο κάθε πτυχής της ζωής μας. Με απαγορεύσεις κυκλοφορίας, lockdown, πειθαρχικά μέτρα και επιδοματική πολιτική το κράτος επιχειρεί να ισχυροποιήσει την θέση του και να παρουσιαστεί ως εγγυητής της δικής μας ασφάλειας. Με διαγγέλματα περί πολέμου με έναν αόρατο εχθρό, το κράτος επιβάλλει τη στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής της ζωής και ζητά εθνική ομοψυχία και ενότητα στην αντιμετώπιση της «κρίσης». Μας ζητά δηλαδή να παραμερίσουμε τα ταξικά συμφέροντα και να υπομείνουμε την περαιτέρω οικονομική μας εξαθλίωση που εντείνεται την τελευταία δεκαετία.
H κρατική/εθνική αφήγηση περί «ατομικής ευθύνης» έρχεται να αποδεσμεύσει το κράτος από τις ευθύνες του στην θανατοπολιτική που επιτελεί και συγχρόνως να δημιουργήσει μια κοινωνία ενοχική πλήρως εξαρτημένη από τις εντολές κράτους και ειδικών. Συγχρόνως, η επιστημονική αυθεντία αναλαμβάνει να παρουσιάσει την κρατική πολιτική του ελέγχου και των απαγορεύσεων με όρους αντικειμενικότητας και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Σε καθημερινή βάση προβάλλονται μόνο οι επιστήμονες που επικυρώνουν
τις κρατικές θέσεις, ενώ όσοι ασκούν κριτική ή αμφισβητούν τις κρατικές αφηγήσεις αποσιωπώνται και χαρακτηρίζονται αυτόματα ως ψεκασμένοι και συνομωσιολόγοι.
Παράλληλα, η ατομική ευθύνη αποτελεί την δικαιολογία του κράτους για την περαιτέρω καταστολή κοινωνικών/ταξικών αγώνων και εφαρμογής καθολικών απαγορεύσεων διαδηλώσεων. Οι εικόνες της
αστυνομοκρατούμενης χώρας που αντικρύσαμε 17 Νοέμβρη και 6 Δεκέμβρη, των συλλήψεων, των ξυλοδαρμών και των προστίμων δίνει στον καθένα να καταλάβει πως το κράτος δεν πολεμάει άλλον ιό παρά
μόνο τον ιό της αντίστασης. Τώρα με πρόσχημα την διασφάλιση της δημόσιας υγείας και αργότερα για την διασφάλιση της κοινωνικοοικονομικής ζωής και της δημόσιας τάξης οι απαγορεύσεις διαδηλώσεων ήρθαν για να μείνουν, αφού τον Ιούλιο του ‘20 ψηφίστηκε το χουντικής εμπνεύσεως νομοσχέδιο, με το οποίο οι
συγκεντρώσεις και οι πορείες μπορούν να κριθούν παράνομες. Τα προσχήματα περί δημόσιας υγείας είναι υποκριτικά και αναιρούνται στην πράξη, όταν στοιβάζονται οι συλληφθέντες στη ΓΑΔΑ ο ένας πάνω στην άλλη με τον γνωστό τρόπο που στοιβάζονται εδώ και χρόνια μετανάστ(ρι)ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και έγκλειστες/οι στις ελληνικές φυλακές. Συγχρόνως, εικόνες με τιγκαρισμένα λεωφορεία και νοσοκομεία ασφυκτικά γεμάτα από ασθενείς και υποστελεχωμένα από προσωπικό αποδεικνύει πως το κράτος δεν στοχεύει στην προστασία της υγείας αλλά στον πλήρη έλεγχο, την πειθάρχηση και την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης. Έτσι, την ίδια στιγμή ψηφίζει αντεργατικά νομοσχέδια που περιλαμβάνουν 10ωρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, εκ περιτροπής εργασία, παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, προσπάθεια διάλυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων, κατάργηση της επιθεώρησης εργασίας και έναν πτωχευτικό νόμο πάνω από τα κεφάλια μας.
Φυσικά από την κρατική/εθνική ατζέντα δεν μπορεί να λείπει η ενίσχυση του ρατσιστικού λόγου. Οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι έγκλειστες στις ελληνικές φυλακές, οι ρομά αλλά και άστεγες και τοξικοεξαρτημένες βιώνουν εντονότερα τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που χαρακτηρίστηκαν άμεσα ή έμμεσα ως υγειονομικές βόμβες. Με αφορμή τον ιό, επιβάλλεται πιοέντονα από ποτέ ο υγιεινισμός ως τρόπος ζωής, αφού άλλωστε το ζήτημα της υγείας αποτελούσε για το δυτικό κόσμο ανέκαθεν την ύψιστη αξία. Έτσι, σύμφωνα με την κρατική αφήγηση, όσοι νοσήσουν από τον ιό ή δεν τηρούν τα μέτρα στιγματίζονται και χαρακτηρίζονται ως ανεύθυνοι και υπαίτιοι για την εξάπλωση της νόσου, ενώ ταυτόχρονα ο έλεγχος μεταφέρεται και στην κοινωνία και γίνεται η ίδια φορέας ελέγχου.
Η βιοπολιτική διαχείριση του κορονοϊού χτίζει σταδιακά μια νέα κοινωνικότητα μέσω της οθόνης. Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση διαλύουν τις σχέσεις μεταξύ εργαζόμενων/ μαθητών/φοιτητριών,
αναδιαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις και δυσκολεύουν την ανάπτυξη συλλογικών αντιστάσεων. Το σλόγκαν «Μένουμε Σπίτι», που παρουσιάζεται ως αναγκαία συνθήκη για λόγους «κοινωνικής ευθύνης», είναι στην πραγματικότητα απολύτως ατομικιστικό, καθώς μας καλεί να αντιμετωπίσουμε τη συνθήκη αυτή μόνες και μόνοι μας. Αδιαφορεί για όλες εκείνες που ασφυκτιούν διπλά στη συνθήκη εγκλεισμού και απομόνωσης, που υποφέρουν ψυχικά (δείχνοντας στην πράξη την απαξίωση της ψυχικής υγείας μας) και για όλες εκείνες που υπομένουν την οικογενειακή/πατριαρχική ασφυξία. Αδιαφορεί για τους κρατούμενους στις ελληνικές φυλακές απαξιώνοντας το αίτημα τους για αποσυμφόρηση, τις μετανάστριες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
καθώς και για όλους εκείνους που δεν μένουν στο άνετο σπίτι τους με γεμάτα ψυγεία -όπως διαφημίζουν οι διασημότητες που γεμάτες ενθουσιασμό μένουνε σπίτι πουλώντας μικροαστισμό-,αλλά σε διαμερίσματα υπομένοντας τον εκβιασμό των ενοικίων. Για όλες εμάς που όταν βλέπουμε μπάτσους σε κάθε γωνία δεν νιώθουμε ασφαλείς αλλά ανελεύθερες και που ζούμε μια ζωή που περιλαμβάνει μόνο εργασία, παραγωγικότητα και τη “νέα κοινωνικότητα” της οθόνης, είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως οι πόλεις μας έχουν γίνει μοντέρνες φυλακές.
Aπέναντι στον ατομικισμό και την απομόνωση, να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και ενδυνάμωσης, να συλλογικοποιήσουμε τους φόβους μας και να βρεθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας συλλογικά σε κάθε γειτονιά, στους εργασιακούς χώρους, σε κάθε κοινωνικό πεδίο και να ξαναπάρουμε πίσω τον δημόσιο χώρο. Να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω υποτίμηση της τάξης μας. Απέναντι στον κρατικό σχεδιασμό που θέλει μια κοινωνία πειθαρχημένη σε κάθε εντολή του κράτους «για το καλό της», να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει και να σπάσουμε στην πράξη τις κρατικές απαγορεύσεις, στο μόνο πεδίο που σπάνε, στον δρόμο του αγώνα.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣΑΓΩΝΕΣ
Αναρχική συλλογικότητα,
Ανάδραση
Δεκέμβρης 2020