Από τα εργατικά «ατυχήματα», τις δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα, τις σφαίρες στο ψαχνό από ένστολους δολοφόνους, τους θανάτους στα ράντζα των νοσοκομείων και στα κελιά κάθε είδους μέχρι την πρόσφατη δολοφονία στα Τέμπη, το κράτος μας θυμίζει με κάθε ευκαιρία πως για εκείνο είμαστε αναλώσιμοι και αναλώσιμες.
Η δολοφονία στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα ούτε ανθρώπινο λάθος όπως έσπευσαν να διαβεβαιώσουν οι πολιτικοί διαχειριστές και οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι. Αντιθέτως, έρχεται ως κορύφωση μιας σειράς ενεργειών υποτίμησης των ζωών μας: αύξηση του κόστους ζωής, περιστολή εργασιακών κεκτημένων, αύξηση του ελέγχου των σωμάτων μας και των μετακινήσεων μας, όξυνση της κρατικής βίας και καταστολής κ.α. Η είδηση της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη προκαλεί κοινωνική οργή, καθώς προήλθε από την υποβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου με κοινή ευθύνη κράτους και ιδιωτικών εταιρειών, για τα κέρδη των οποίων οι ζωές μας θυσιάζονται τόσο ωμά και απροκάλυπτα. Η αγνόηση των προειδοποιήσεων των εργαζομένων για ελλιπή μέτρα ασφαλείας και ανεπαρκή συστήματα ασφαλείας καταρρίπτει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο τη ρητορική του ανθρώπινου λάθους.
Ενώ οι διαδηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη, η αντιπολίτευση προσπαθεί προεκλογικά να αφομοιώσει τη δυσαρέσκεια και να την εξαργυρώσει στις κάλπες, προκειμένου να διαφυλάξει την πρωτοκαθεδρία του κράτους ως διαχειριστή των ζωών μας. Γνωρίζουμε καλά πως καμία διαχείριση δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία του κράτους, του κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικού μηχανισμού που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως αναλώσιμους υπηκόους, εργάτες και στρατιώτες. Καμία δικαιοσύνη για τα θύματα του ταξικού/κοινωνικού πολέμου δεν μπορεί να αποδοθεί από τους θεσμούς που υπηρετούν το κράτος και το κεφάλαιο. Για τους νεκρούς στα Τέμπη, στα σύνορα, στα κελιά της αστικής δημοκρατίας και στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, το δίκιο θα κριθεί μονάχα στους δρόμους του αγώνα.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΝΘΟΣ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας
Απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, διαδηλώσεις